Tijdens mijn opleiding tot yogadocent, eind jaren tachtig van de vorige eeuw, werd nadrukkelijk afgeraden om cursisten tijdens een yogales aan te raken. Eventuele aanwijzingen, verbeteringen, bijstellingen of aanpassingen van een asana dienden verbaal te geschieden. En dan liefst algemeen geformuleerd, zodat de suggestie niet te persoonlijk aankwam. Als iemand zo’n opmerking niet ter harte nam, dan zou hij er nog niet aan toe zijn. Wanneer je iemand fysiek zou willen assisteren, dan moest je in elk geval om toestemming vragen en zeker niet onaangekondigd je handen op iemands lichaam plaatsen. Uiterste terughoudendheid en zorgvuldigheid waren geboden. En daar ben ik het nog steeds mee eens.

Veel later maakte ik onder het dak van dezelfde opleiding, tijdens een workshop – kennis met Power Yoga. Bij een sessie Ashtanga en/of Power yoga wordt er veelvuldig fysiek begeleid. Vanaf mijn eerste ervaring hiermee, door Tonnie Goes, tijdens de adho mukha svanasana (neerwaarts kijkende hond), ging er werkelijk een wereld voor mij open.

Eén van de opvallende aspecten van Ashtanga en Power yoga is jùist dat de docent regelmatig naar de cursisten toegaat en de houding zorgvuldig begeleidt, hen uitnodigt, stimuleert en ondersteunt, waardoor er voelbaar meer ‘ruimte’ ontstaat. Het woord ‘correctie’ vermijd ik opzettelijk, want corrigeren is zeker niet de intentie!

Toen ik in 2004 de docentenopleiding Power yoga bij Dasra Center volgde en in 2006 een week Teacher Training Ashtanga yoga kreeg van de Amerikaanse, in Mysore opgeleide, David Swenson, ontdekte ik meer en meer dat het begeleiden van een yogacursist een kunst is. Met een collega oefende ik de aangeleerde begeleiding inmiddels regelmatig, in onze (schaarse) vrije tijd.

Wanneer ik les geef (aan kinderen, zwangere, senioren en kleine groepjes volwassenen) breng ik de verworven kennis in praktijk. Ik kies bijvoorbeeld tijdens een les één houding waaraan ik extra aandacht besteed. Het vormt tevens een mooie gelegenheid om de achtergrond van zo’n asana eens toe te lichten. De reacties zijn zonder meer positief. De Kunst van het Begeleiden wordt als heel bijzonder ervaren. Conclusie: door yogahoudingen te begeleiden nodig je de cursisten uit zich bewust te worden van hun mogelijkheden, die zij vervolgens ook zonder begeleiding willen benutten.  Geweldloosheid en respect voor de eigen grenzen blijven hoogst belangrijk!